Even spugen!

Ik wil niemand hiermee lastig vallen, maar ik moet het even kwijt. En omdat ik er niet iedereen mee wil lastig vallen doe ik het in het Nederlands...
Ik werk in de zorg en op dit moment is dat erg stressvol. Ik kan absoluut niet omgaan met stress en het wordt me dan ook allemaal eventjes teveel nu!
Ik heb wanhopig collega's afgebeld om diensten over te nemen/ te ruilen omdat ik naar het ziekenhuis moest of om andere redenen. Niemand die me helpt. Als ik wat extra's wil doen op het werk, geven zij me er NOG meer bij. Ze maken misbruik van me en als ik er wat van zeg, weten ze het zo te spelen dat het mijn probleem is en niet dat van hun!
Ik werk vaak veel dagen achter elkaar, om de week werk ik 6 van de 7 dagen, laatst waren het er 9 achter elkaar. Lichamelijk trek ik dit niet langer. Mijn rug is al langer een probleem en er zijn daarom afspraken gemaakt met arbo-arts, personeelszaken en teamleider om ervoor te zorgen dat ik dit werk wel nog gewoon kan doen. Een van die afspraken was niet meer dan 3 ochtenden achter elkaar werken... Je raad het, hier houden ze zich al lang niet meer aan. Ik zeg er niets van. Een andere afspraak is dat er bepaalde clienten zijn waarvan de zorg erg zwaar is, planning houdt ook hier geen rekening meer mee, ik zeg er niets van. Ik merk aan mezelf dat ik de laatste tijd veel thuis blijf en op de bank hang, om mijn rug te kunnen ontlasten. Hier zouden mijn vrije dagen niet voor moeten zijn! Ik merk dat zodra er niemand thuis is, ik me vreselijk alleen voel, vrienden heb ik niet veel in de buurt. Ik mis mijn vrienden! Ik let al maanden niet meer goed op mijn dieet. Het gaat weken goed en nu sinds 3 dagen weer helemaal niet meer, omdat ik meer bezig ben met mijn werk dan met mezelf. Ik stress veel, en als ik stress ga ik eten! Uit verveling, gewoonte. Om mezelf te kalmeren. DIT MAG NIET! DIT WIL IK NIET! Deze week heb ik me ziek gemeld op het werk, voor 1 dag, ik was opgebrand. Maar omdat ik vond dat ik het wel weer aan kon om het weekend weer wat te werken, had ik gevraagd mij een aangepaste route te geven en dit is NIET gebeurd. Ik ben ontzettend woest en voor de zoveelste keer teleurgesteld in de collegialiteit die in de zorg voor mijn gevoel niet meer te vinden is. Mijn rug springt direct op slot, ik heb hoofdpijn en ik zit alweer aan mijn nagels te knagen. Er is niemand thuis, dus bel ik na vaak overwegen toch mijn moeder even op die in bad zit in een huisje, want ze heeft een weekendje weg geboekt met pap. Ik moest het gewoon even kwijt en daarom heb ik toch gebeld. Ook mijn ouders vinden dat ik dit weekend niet moet werken en dat ik voorlopig misschien even helemaal aan mezelf moet gaan denken. Even weg van het werk. Het bezorgd me nu even teveel stress. En ik moet NIET meer denken aan mijn collega's of de clienten, maar aan mijzelf. IK! Ik kan niet meer, ik verpest mijn vrije dagen en mezelf door het werk momenteel. Ik ben helemaal niet happy, dat eet ik weg. Ik voel me alleen, terwijl ik dat niet ben. Ik denk alleen maar aan voorvallen met collega's en de problemen op het werk. Het absorbeert mij! Het moet even stoppen! Ik ben verdomme 22 jaar! Moet dit nu? Maar wat moet ik anders? Het werk is wel prima, maar de organisatie is kut! Misschien als meer mesen zich ziek melden doordat ze overspannen (ja, ik denk dat ik dat ben) zijn, dat er veranderingen komen. Ik heb me nog niet ziek gemeld, dat kan pas morgenvroeg, maar ik voel me nu al vreselijk schuldig. Maar ik denk nu echt aan mezelf, en IK kan dit even niet meer! Ik ben toch niet alweer in mn eentje op de bank aan t janken voor de tv?! Die tijd heb ik toch gehad?! Ik heb me toch al ontzettend verandert?! Ik moet mijn prioriteiten op een rijtje zetten. En dat is, zoals dat het afgelopen jaar was, mijn dieet! Ik wil die laatste kilo's ervanaf en stress kan ik daar niet bij gebruiken. Welke gevolgen het gaat hebben, dat ik me nu ziek meld, zie ik dan wel. Dit voelt nu het beste en fuck the rest! Nu ben ik aan de beurt, ik houd mijn mond niet meer! Nu nog hopen dat schuldgevoel weg ebt...